Usłyszawszy głos swojej matki chłopak odwrócił się w jej stronę. Damayako spoglądał w stronę swojej matki, która biegła ku niemu. Gdy ta stanęła przed nim, chłopiec zaczął wpatrywać się w jej duże zielone oczy. Młody trener pokemon wpatrując się w oczy swojej matki wszedł jakby w stan zahipnotyzowania, dopiero po chwili do chłopaka doszły słowa jego matki. Damayako wziął do ręki małą torbę i po chwili zaczął ryczeć jak małe dziecko i zaczął ściskać swoją rodzicielke z całych sił. W pewnym momencie pokemon Damayako, zeskoczył z jego pleców i zaczął grzebać w małej torbie.

Damayako schował do kieszeni od spodenek pokeballa i jagody, kanapki postanowił zjeść od razu a szal zarzucił sobie luźno na szyje po czym ruszył w dalszą drogę. Idąc przez las chłopak w górze słyszał śpiewy latających pokemonów, na niektóre z nich Pidove odpowiadał pomrukiwaniem. Gdy już świeżo upieczony trener pokemon miał wychodzić z lasu w krzaku na skraju lasu usłyszał szmer. Momentalnie Pidove sfrunął z ramienia swojego trenera i po chwili wylądował na ziemi obok i nastroszył swoje skrzydła wyczekując nieufnie co wyłoni się zza krzaka. Przez Damayako przeszedł zimny dreszcz. Chwilę później zza krzaka wyłoniła się ciemna postac, jak sie okazało był to człowiek. Chłopiec trochę zdziwiony spotkaniem innego człowieka spytał niepewnie:
- Kim jesteś?

Usłyszawszy śmiech chłopak był zaskoczony, zaczął się zastanawiać co on może oznaczac. Słowa napotkanego chłopca zmieniły nastrój Damayako, chłopiec nie był już zdziwiony tylko był przerażony tym co usłyszał. Gdy ujrzał pokemona być może jego pierwszego oponenta, przerażenie w nim narastało. Ostatnie słowa trenera pokemon jakby uspokoiły Damayako. Możliwość wyboru tego czy ma walczyć wpłynęła na niego dobrze. Po chwili dopiero chłopak zrozumiał, że i tak gdyby sie nie zgodził zostałby zaatakowany. Nastała chwila milczenia, Damayako zdążył przez ten czas ochłonąć i zaczął trzeźwo myśleć. Perspektywą sprawdzenia umiejętności jego Pidove była interesującą. Moment później chłopak wyciągnął pokedex aby przeskanować pokemona swego rywala.

Po otrzymaniu informacji Damayako nabrał pewności siebie, ponieważ stwierdził, że jego rywal też musiał dopiero rozpocząć swoją przygodę. Gdy chłopak usłyszał wybuch śmiechu swego oponenta i pewność siebie jaka w nim drzemie zaczął się zastanawiać dlaczego ten chłopak jest pewny wyniku swojej walki. *Czyżby miał asa w rękawie* - taka myśl przewinęła się w głowie chłopaka. Widzac iż agresywny chłopak sie niecierpliwi, Damayako spojrzał na Pidove stojącego obok niego po czym wydał mu komendę:
- Pidove stawaj do walki!

Słysząc warczenie z ust przeciwnika, Damayako się przestraszył, pomyślał, że jego oponent się za chwile na niego rzuci. To co za chwilę usłyszał bardzo zaskoczyło młodego trenera. Po chwili jednak zaczął sie śmiać z zaistniałej sytuacji. Dobry humor udzielił się też Pidove, który zaczął skakać wokół swojego trenera. Damayako gdy zobaczył niezdarne skoki swojego pokemona roześmiał się jeszcze bardziej. Pidove tak jakby zrozumiał, że chłopiec śmieje się z niego przestał skakać i opuścił głowę w dół. Chłopak widzac to sie zasmucił i wyciągnął jagody z plecaka po czym dał je pokemonowi. Chwilę później jagód już nie było a pokemon sie rozchmurzył. Damayako ucieszył sie że pokemon nie jest już smutny. Chłopiec widzac, że dzień szybko mija kazał wskoczyć Pidove na ramię i ruszyli dalej.

Ostatnio edytowany przez Damayako (2013-11-11 15:59:52)

Damayako szybko stwierdził, że lepiej będzie się udać do Vermilion City. Chłopak pamiętał jak gdybył mały jego ojciec opowiadał Mu o tym mieście. W pamięci chłopca utkwiło kilka faktów na temat tego miasta. Wiedział on z opowiadań taty, że jest to dosyć duże miasto w którym można zdobyć odznake, jednak głównym powodem dla którego się tam udał było morze, którego nigdy wcześniej nie widział.

Gdy chłopiec zauważył hotel długo się nie zastanawiał aby skierować się w jego stronę. Perspektywa spędzenia nocy na łonie natury nie była dla niego za ciekawa. Damayako dobrze wiedział iż, w nocy po lesie mogą grasować pokemony duchy. W dzieciństwie chłopiec nasłuchał się wiele historii o tych pokemonach, które lubiły sie czasem zabawić kosztem młodych trenerów strasząc ich niemiłosiernie. Gdy chłopiec zbliżył się do hotelu zauważył, że ma do czynienia z dobrym hotelem, trochę Go to zasmuciło ponieważ nie wiedział ile będzie musiał wydać pieniędzy za noclego w tym miejscu.